Por Pachi López-Vázquez
Non creo que o que me guste deste disco
sexan as cancións. Máis ben debe ser o sonido, que me fai sentir
como na casa. Hai un montón de teclados que ocupan todo o espazo e
para min funcionan un pouco como mantas, capas que te pos por riba
para non ter que preocuparte demasiado de ningunha outra cousa. Non
hai nada cortante, hai unha voz que canta con parsimonia, case con
preguiza. Conta cousas sobre personaxes e situacións, que realmente
non é tan habitual como parece e ten a súa complicación. Non é
moi habitual que a xente se tome a calma de describir a alguén
atendendo ós detalles como pasa aquí con "El rey del barrio de
Teis" e a sensación é bonita. Por iso o sonido é cálido,
porque ó final podes sentarte tranquilo e esperar a que che
expliquen esas historias. As baterías danlle a tensión, porque
noutro contexto podían ter o rollo Phil Spector do que falan eles no
seu Bandcamp, e non hai por qué queixarse porque a música popular
aínda está intentando superar os seus cinco mellores segundos, que
son o principio de "Be my baby". Estrambote non son tan
relevantes, e non sei exactamente o que tentan ser porque a sensación
que me dá é de que as súas decisións son moito máis pensadas do
que é habitual nos mellores grupos de por aquí, que ó mellor me
enganan pero sempre me dá a sensación de que as cousas lles saen de
dentro un pouco porque si. Tal vez por iso as cancións son menos
importantes pero a experiencia de escoitalo ten algo de especial,
porque te montas sobre uns cantos medios tempos que tampouco paran
ata o final e ves cousas. E escoitas pandeiretas metidas no momento
que deben estar metidas, e olvídaste bastante do resto dos
instrumentos porque forman parte do que está mandando a sensación
xeral. Non hai problema con iso. Non confundades a paciencia coa
rutina. É de agradecer un pouco de calma entre tanta urxencia e
cousas que van tan rápido, aínda que ó final poida ser inútil.
No hay comentarios:
Publicar un comentario